Dit is echt mijn dada!

Diep vanbinnen wist ik het al langer, maar nu ben ik ten volle tot het besef gekomen dat dit echt mijn dada is. Sprookjes, tekstjes, gedichtjes, spreukjes. Ik kan daar zo blij van worden en dat betekent veel. Door het hier nu neer te schrijven, besef ik des te meer dat ik hiermee iets zou moeten doen. Zowel mijn hart als buikgevoel zeggen hier JA! Tegelijk ben ik bang, want ga ik hier wel iets mee kunnen doen? Wat kan ik betekenen voor anderen op dit gebied? Valt er hier wel iets aan te verdienen? Nu ja, als er iets is wat ik het afgelopen jaar geleerd heb, dan is het dat angst een slechte raadgever is. Als je het niet probeert, kom je nooit te weten of het iets wordt.

Eerst schreef ik het sprookje en daarna maakte ik daarbij dit werkje. Het sprookje gaat over een meisje in een donker bos. Ze voelt zich heel alleen tot op een bepaald moment een wolk tegen haar begint te spreken...

Ook hier schreef ik eerst het sprookje om daarna het werkje te maken. Hier gaat het over een rups die zich anders voelt dan de anderen en waar niemand naar omkijkt. De rups kruipt in een holletje waar hij dagenlang zit te huilen tot hij op een dag zelf bijna verdrinkt in zijn eigen tranen...

Hieronder een paar voorbeeden van creaties...

Soms moet je eens volledig ondergedompeld worden in emoties uit het verleden om het verleden te aanvaarden.

Als je jouw grens niet goed kunt aangeven word je vertrappeld door de ander, maar ook door jezelf. Je laat jezelf immers in de steek.