Ik aanvaard mijn menopauze
Hiermee aanvaard ik dat het nooit meer zal zijn zoals voorheen. Aangezien ik minstens 10 jaar vroeger dan de gemiddelde vrouw in de menopauze ben, is het belangrijk om mijn lieve lijf extra in de watten te leggen. Vooral omdat mijn klachten lang niet geloofd zijn geweest en ik op den duur mezelf ook niet meer geloofde. Bij deze een oproep aan iedereen "Geloof in jezelf, geloof in je eigen gevoel, geloof in je eigen lichaam!"
Help, mijn lijf droogt uit!
Toen ik in oktober 2023 overal spierpijn of bindweefselpijn begon te krijgen en ik het gevoel had dat ik aan het uitdrogen was, ben ik verdere stappen beginnen ondernemen. Mijn lijf schreeuwde letterlijk om vocht!
O nee, waarom gelooft niemand mij?
Je moet weten dat mijn menopauzeverhaal eigenlijk al begint in 2016. Dat lees je goed! Al sinds 2016 zegt mijn lijf dat er iets aan de hand is. Ik was toen 37 jaar. Tijdens dit jaar had ik te maken met veel haaruitval, meer donkere haargroei op mijn kin, maar ook met droge ogen en een droge mond. Naast deze fysieke ongemakken, zat ik ook niet goed in mijn vel. Dit was een gevoel waar ik al wat langer mee zat. Toen men mijn hormonenspiraaltje verving was mijn baarmoeder al zo klein geworden dat ik van de pijn bewusteloos viel. Achterafgezien misschien voor mij ook een teken aan de wand.
In 2017 besloot ik om mijn gevoel te melden bij de huisarts, maar dit werd onmiddellijk afgeketst. Ook al melde ik dat mijn moeder nog geen 40 jaar was toen ze in de menopauze kwam. Toch drong ik erop aan om in mijn bloed mijn hormonen te controleren. Jammergenoeg kwam toen niets aan het licht. Wat ik toen niet wist was dat tijdens de overgang de hormonen in het bloed heel erg wisselen. Daarom is één bloedonderzoek onvoldoende.
De jaren daarna liepen voor mij niet van een leien dakje en dit zowel fysiek, mentaal als op werkvlak. Op een bepaald moment kreeg ik, naast de bestaande klachten, te maken met vaginale droogte. Ik melde dit terug aan mijn huisarts en tevens ook aan de gynaecoloog, maar alweer geloofde men mij niet. Van de gyneacoloog kreeg ik een zalf voorgeschreven zodat de huid rond mijn vagina wat zachter zou worden. Daarnaast was glijmiddel de noodzakelijke spelbreker.
In 2021 worden, na mijn aandringen, de hormonen in mijn bloed opnieuw getest. De huisarts vertelde me dat de bloedresulaten goed waren en ik geloofde dat. (Later zal blijken dat er wel al iets te zien was.) Alweer bleef ik met het gevoel achter dat het tussen mijn oren zat en ik besliste om er niet meer over te beginnen. Dit vooral om niet als aansteller aanzien te woden. Tot ik een tussentijdse bloeding kreeg terwijl ik al jaren geen menstruaties meer had met mijn hormonenspiraaltje. De gynaecoloog stelde me gerust en zei na een inwendige echo dat er niets aan de hand was. Kort daarna kreeg ik ook te maken met warmte- en zweetaanvallen. Het viel me op dat ik in een vrij korte tijd 3 kg zwaarder werd. Daarenboven werd mijn spiermassa minder (Mijn dochter gaf zelfs als opmerking "mama, jouw benen zijn slanker en zien er minder gespierd uit dan vroeger". Aangezien mijn benen inderdaad wat zwaarder waren was dit leuk om te horen, maar tegelijk ook een teken dat er toch iets aan de hand was.). In dit jaar kreeg ik, deze keer onder verdoving, een nieuwe hormoonspiraaltje. Zo konden ze de pijn beter controleren. Gelukkig verliep dit heel vlot en dus kan ik er met een goed gevoel op terugkijken.
In mei 2022 werd het mij te veel en kreeg ik psychotherapie voorgeschreven en werd mij ook een antidepressivum aangeraden. Dit laatste heb ik niet aangenomen want ik ben daar wat terughoudend tegenover. Bovendien werd het door bepaalde mensen afgeraden. Toch belande ik in september 2022 in een burn-out. Ik beefde van kop tot teen en kon niet meer. Hierna volgde een periode van totale rust en bezinning. Voor mij een heel verrijkende periode waar ik met veel liefde, zachtheid, begrip en ook dankbaarheid naar terugkijk.
Toen ik in december plots terug bloedverlies had en ik naar de gynaecoloog ging, vond zij dat dit door een ontregeld zenuwsysteem kwam. Ik protesteerde en haalde er nog klachten bij, maar voor haar was alles te wijten aan een ontregeld stressysteem. Ik legde mij daar alweer bij neer want ik had immers een burn-out en mijn stressysteem was inderdaad (misschien) ontregeld.
En toen viel iedereen van zijn stoel!
Toch is het pas meer dan een jaar later nl. 4 januari 2024 dat ik op aanraden van de chiropractor een extra bloedcontrole liet uitvoeren op mijn hormonen. Ja hoor, postmenopauzaal! POSTMENOPAUZAAL hé! Al die jaren had ik gelijk gehad en werd ik niet geloofd. Dat is echt niet te geloven! Ook de huisarts viel van zijn stoel en dat was terecht ook!
De verkeerde hulp
Na het lezen van een aantal boeken was ik ervan overtuigd dat ik oestrogeen via bio-identieke hormonen wou gebruiken. Ik ging met het idee dat ik goed begeleid zou worden naar mijn gynaecoloog, maar eerlijk, ik heb vooral zelf verteld en zij heeft voorgeschreven. 6 maanden lang deed ik ’s avonds oestrogel op mijn huid. Als mijn borsten pijn deden, moest ik minder oestrogel smeren. Op die manier zocht ik zelf naar de juiste dosis en die was volgens mij 1dag 1 pompje en daarna 1 dag 2 pompjes. Mijn zweetaanvallen werden beter en mijn vaginale droogte werd ook wat minder, maar ik bleef enorm veel last hebben van o.a. spierpijn en vermoeidheid. Eerlijk, ik dacht in eerste instantie niet dat de spierpijn en de vermoeidheid met de menopauze te maken konden hebben. Ik stond daar precies niet echt bij stil. De vermoeidheid kwam volgens mij door mijn burn-out en de spierpijn of bindweefselpijn was maar begonnen na mijn schouderoperatie in september 2023. Er werd eerder gedacht aan fybromialgie. Omdat de fysiotherapeut er nog niet uit was, gaf ze me de stempel ‘onverklaarbare lichamelijke klachten’ en dus volgde ik een revalidatieprogramma tegen chronische pijn. Ik voelde mij er tussen de fybromialgiepatiënten niet echt thuis.
Er bleef iets knagen...
Er bleef iets knagen en alhoewel ik soms dacht ‘zou ik me niet beter neerleggen bij mijn situatie?’ heb ik toch een tip van mijn nicht (spoedverpleegkundige) gevolgd. Mijn TSH-waarden zijn namelijk al jaren wat verhoogd en bij sommige mensen kan dit voor heel wat klachten zorgen en dus stapte ik naar de endocrinoloog. Zij vertelde mij dat er nu eenmaal heel gevoelige mensen zijn. Zij schreef me schildklierhormoon voor. Ik viel bijna van mijn stoel toen zij naar mijn hormoonspiegel keek van 2021 en vaststelde dat er wel degelijk afwijkingen waren op hormonaal gebied. Ik had dus wel degelijk al die tijd gelijk gehad.
Na drie maanden werd een echo genomen van mijn schildklier. Daarnaast werd nog eens een grondig bloedonderzoek verricht en liet ik zelf nog eens mijn hormonen checken omdat ik wou weten of de oestrogel zijn werk deed. Daaruit bleek dat ik een auto-immuunziekte heb nl. de ziekte van Hashimoto. Alleen is deze momenteel (mei 2024) nog sub-klinisch. Aangezien bepaalde bloedwaarden veel beter waren en ik dus goed reageerde op het schildklierhormoon stelde ze me voor om er nog wat meer te nemen. Ondanks de betere bloedwaarden en de oestrogel waren mijn hormonen nog altijd veel te laag. Ze raadde me aan om naar een arts te gaan die zich gespecialiseerd heeft in de menopauze. Mijn endocrinoloog had namelijk een gesprek gehad met deze specialiste en vernomen dat o.a. progesteron bij bepaalde vrouwen wonderen zou doen. Zo geschiede...
Oef, eindelijk erkenning, eindelijk hulp!
Aangekomen bij de menopauzedokter kreeg zij letterlijk kippenvel van mijn verhaal en eerlijk, als ik zelf terugdenk aan mijn weg dan gaat mijn haar recht staan. Eindelijk kreeg ik meer dan bevestiging van al mijn klachten. Ze kunnen voor een groot deel gelinkt worden aan de menopauze. Bovendien denkt ze zelfs dat het POF (Prematuur ovarieel falen) is omdat de klachten al sinds 2016 bezig zijn, maar dat maakt voor mij niet uit. Ik wil gewoon geholpen worden.
Zij is zelf ook op haar 42ste in de menopauze beland en ik voelde dat het voor haar ook een moeilijke periode is geweest. Met de tranen in mijn ogen voelde ik zoveel opluchting. 'Het zit niet tussen mijn oren, ik ben geen aansteller, mijn gevoel klopte'. Ik had in geen tijden zoveel herkenning gevoeld. Tijdens de menopauze gaat je lijf letterlijk uitdrogen, zelfs je hersenen kunnen net als een rozijntje verschrompelen. Dus dat gevoel dat ik al een hele tijd heb, past hier perfect bij. Het gevoel dat de spieren in mijn armen afbreken kan ook kloppen want na de menopauze worden spieren inderdaad afgebroken.
Voor haar is het duidelijk dat ik veel te weinig begeleid ben geweest. Amai, wat een opluchting! Tegelijk voelt het wrang want waarom werd ik niet geloofd, heb ik te weinig op tafel geklopt? Volgens de menopauzedokter ligt de schuld zeker niet bij mij.
Samen met de menopauzedokter heb ik een plan van aanpak uitgewerkt en ik ben er mee aan de slag gegaan. De therapie die ik nu doe is een hormoonsubstitutietherapie. Het zal even duren voor mijn lichaam zich terug hersteld heeft, maar ik zie weer licht aan het einde van de tunnel. Ik zie weer mogelijkheden. Ik zie weer toekomst. Een toekomst waarin ik vooral veel zal doen wat ik graag doe want ik heb gevoeld hoe het is om een oud lichaam te hebben en dat is echt geen cadeau!
Reactie schrijven