Altijd dacht ik "het komt wel weer goed". Ik geloofde enorm dat op een dag de pijn volledige verdwenen zou zijn. Maar niets is/was minder waar. Ik geloofde zo erg in de dokters en de wetenschap, maar vandaag zeg ik "de wetenschap staat overal en nergens". Artsen zeggen het niet recht in je gezicht, je moet eigenlijk zelf tot het inzicht komen. Geleidelijk aan komt het besef dat het nooit meer goed komt, dat pijn altijd bij je leven zal horen en dit elke dag opnieuw en opnieuw en opnieuw. Dat besef was zo hard en zo confronterend dat ik in een rouwproces belande...
Ik zie het boek "Leven met pijn, De kunst van het aanvaarden" van de auteurs Martine Veehof, Marlein Scheurs, Monique Hulsbergen en Ernst Bohlmeijer hier nog liggen. Toen ik het in de bibliohteek zag staan dacht ik "Komaan, Annelies! Je hebt sowieso de rest van je leven pijn, leer het aanvaarden!". Met veel goesting ben ik eraan begonnen, maar toen ik na een paar bladzijden zag staan dat je het boek enkel mocht verder lezen als je bereid was de pijn te aanvaarden, kon ik het niet. Ik kon niet geloven dat die pijn er voor altijd zou zijn en kon het niet aanvaarden. Aanvaarden doe je niet zomaar ineens, je moet vooral bereid zijn om het te doen en dat ben ik duidelijk nog niet. Het boek heeft 12 weken op de tafel gelegen omdat ik dacht dat ik in die tijd wel bereid zou zijn om de pijn te omarmen, maar ik heb het gewoon terug naar de bibliotheek gebracht. Ooit komt er een moment dat ik het kan, maar nu nog niet. Nu wil ik nog even ten strijde trekken en mij laten onderzoeken want er moet toch een oplossing voor zijn!
Reactie schrijven