In deze blog volgt een pleidooi tegen het spreekwoord 'Het zit tussen je oren!'. Het is een mooie beeldspraak, maar volgens mij zo fout qua betekenis. Voor mij betekent het spreekwoord dat een fysiek/mentaal probleem een verzinsel is. Bij mij roept het ook het gevoel op van aanstellerij, ongeloof, onbegrip. Maar wanneer is iets echt en wanneer niet? Als we een gebroken been hebben is het echt, maar als we niet wetenschappelijk verklaarbare pijn hebben niet? Als we moe zijn na een feestje is het echt, maar als we elke dag met onverklaarbare vermoeidheidsaanvalllen te maken hebben niet? Als iemand verdriet heeft is het echt, maar is lang verdriet zijn of jaren rouwen dan aanstellerij? Kun je dan geen pijn voelen of moe of verdrietig zijn als het niet wetenschappelijk verklaard kan worden?
Weet je, of het nu wetenschappelijk te verklaren is of niet, het feit is dat de persoon het voelt en dat het gevoel er sowieso echt is. Tijdens een cursus 'neurofysiologie' ben ik tot de conclusie gekomen dat eigenlijk bijna alles tussen de oren zit. Onze hersenen beslissen over bijna alles en zij zitten voor zover ik weet nog altijd tussen onze oren. Wie heeft dit spreekwoord ooit in het leven geroepen? Wie haalde het in zijn/haar hoofd om alles dat tussen de oren zit niet voor 'waar' te zien?
Tja, de omgeving/maatschappij waarin we leven heeft daar ontegensprekelijk mee te maken. Ook ik ben, net zoals zovelen van mijn leeftijd, maar ook ouderen, opgegroeid in een omgeving (maatschappij) waar emoties en gevoelens niet getoond mochten worden. Ik heb dikwijls te horen gekregen dat wat ik voelde tussen mijn oren zat. Dit had tot gevolg dat ik een harnas heb leren aantrekken. Een harnas dat me vele jaren beschermd heeft tegen de harde en soms kille buitenwereld. Je kunt je de vraag stellen 'waarom leren we een harnas aantrekken? Waarom leren we onszelf 'destructieve' patronen aan?' Een vraag waar ik in een volgende blogpost graag dieper inga.
Nog een laatste bemerking. Het is niet altijd makkelijk om iemand te helpen en al zeker niet als het gaat om niet wetenschappelijk te verklaren zaken maar weet dat je al veel doet door er gewoon te zijn, te luisteren en te bevestigen. Er zijn zonder oordelen, zonder mening, zonder rare blik. Een knuffel, een beetje erkenning en begrip en vooral geloof wat de ander zegt. Vorm er zelf geen oordeel of mening over want je kunt niet weten of voelen wat de ander meemaakt. Als het er voor die persoon is dan is het er!
Bij deze wens ik iedereen veel lievezachtebegripjes toe!
Reactie schrijven