Ik ben het zo beu om me te MOETEN neerleggen. Het is van MOETEN en niet van willen. Het is van toegeven aan de uitputting of niet toegeven en dagen ziek zijn. Het is een beetje als het kiezen tussen de pest en de cholera. Ik ben het beu, beu, beu. Waarom wil dat lijf van mij niet mee, waarom? Alhoewel ik het heb leren aanvaarden, kruipt zo nu en dan de kwaadheid binnen en met die verdomde kwaadheid komt ern waterval aan verdriet naar buiten, heel veel verfriet. Massa's verdriet, massa's tranen. Druppeltjes vol emoties, vol gevoelens die me na het uiten terug in vrede met mezelf laten leven. Met hoe het nu is.
Ik ben eigenlijk een heel enthousiast persoon, maar het ding is als ik enthousiast ben, raak ik sneller uitgeput. Toch laat ik mijn enthousiasme soms toe en neem ik de uitputting achteraf er gewoon bij. Enthousiast zijn vind ik leuk, maar is enorm energievretend.
Reactie schrijven