Eind augustus 2022 raakte mijn lijf uitgeput. Achteraf gezien was dit een samenloop van heel wat omstandigheden. Het was een echt en-, en-, en-verhaal. Zo had ik te maken met  een premature menopauze (die niet geloofd werd), subklinische Hashimoto, te veel stress, covid, een versleten schouder en cervico brachialgie. Meer dan twee jaar ben ik op zoek gegaan naar de juiste artsen. Meer dan twee jaar ben ik dikwijls niet geloofd geweest en kreeg ik zelfs verkeerde diagnoses. Gelukkig ging alles terug bergopwaards dankzij hormoon-substitutie-therapie en schildklierhormonen. Heel wat kwaaltjes verdwenen en daar ben ik mijn menopauzedokter en mijn endocrinoloog eeuwig dankbaar voor. 

Omdat ik het gevoel het dat ik de berg terug opklom dacht ik dat alles weer zoals vroeger zou worden, maar dan met een betere versie van mezelf. Ik was nl. op persoonlijk vlak enorm gegroeid en veranderd. Toch merkte ik op een gegeven moment dat bepaalde dingen hetzelfde bleven en dat ik bleef steken op een bepaald plateau. Dat was het moment dat ik heel wat dromen aan diggelen zag vallen.